از آسیدعلی اقای قاضی درباره ی آسیداحمدکربلائی بکاء وارد شده:
آسید احمد شب چنان گریه میکرد که خاک سجده گاهش در مسجد سهله گل میشد
و صبح چنان می خندیدکه صدای خنده ی وی ازحجره ی در بسته به بیرون میرسید.
(شماره 248دفتر دوم سال 82)

بزرگتر ما از یکی از اد لیست یه سوال نفیس پرسیده:
که اگه کسی خدائی نکرده
حال وهوای خدا به سرش بزنه؛چه باید کنه؟
این بنده خدا هم جزء جماعت بیغان بزرگوار اما شوخ طبع هستن
چندجمله گفتن که تو این شب  اربعینی
بعدچند ماه ما یک ربعی ازته دل خندیدیم
این بزرگواراول گفتن که به خوب شخص
وجایی مراجعه کردی برا سوال وجواب
دوم گفتن بایدشخص به نماز یا وضو یاعملی مشغول شه
تاازین حال(به سرزدن حال وهوای خدا)بیرون بیاد
اخرشم خودش میگه حالا جدی استاد:
واقعا کسی حال وهوای خدا به سرش بزنه چه باید کنه؟
از حقیر پرسید عرضه داشتم : باور نکنین
که کسی حال وهوای خدا به سرش بزنه!!
شایعه س ازین شایعات زیاده
میگه بابا جدی باش
گفتم ما یبدل القول لدینا

ما راه گم کرده ها ناخوداگاه گمان کرده ایم
وقتی یک راهنما پیدا کردیم
از کار بر روی خود معاف هستیم!!هیهات!!
(ش 351 دفتر اول سال82)

ازظرائف توحیدی:یاس حقیقی از خود وتوان خود = جاءهم نصرنا(110یوسف)
 اگر کسی حقیقتا وبدون ادا اطوار
به یاس از خود ووتوان خود در مشی طریق برسد
ناخوداگاه نصر ومدد الهی از راه میرسد.نه تنها این مرحله مطلوب است
بلکه تا این وقد نزلت منزله الآیسین من خیری؛ برای شخص احراز نشود
مطلقا حرکتی به جلو در کار نخواهد بود.
این غم جانکاه وجگر سوز به تمام معنا اتشی به جان شخص میزند
و با یک نکته که آن خوف مستمر از رسیدن سکرات موت
ومرگ ناگهانی ست اگر جمع بشود.
این دونکته شخص را یک باره وبا سرعت نور پرتاب میکند جلو
وکم کم فتح باب شروع میشود.لذا پشت در ماندن فائده دارد.
(شماره 273دفتر:اول سال 82)

آقائی؛ مرحوم شربیانی را در خواب دید واز ایشان پرسید
مقام شما بالاتر است یا مرحوم مامقانی؟؟
ایشان پاسخ داد: مرحوم مامقانی مقامش بالاتر ست.
شئون ریاست نگذاشت من به آن جایگاه برسم.
(آقای بهجت)(شماره 567 دفتر دوم سال82)

عن سیدالشهداء علیه السلام:
من کان باذلاً فینا مهجته،
و موطناً على لقاء الله نفسه،
فلیرحل معنا فإننی راحلٌ
(شماره 192 دفتر دوم سال 82)

از مرحوم آشیخ محمدحسین کاظمینی ره  نقل شده: زمانی در حجرات بالای مدرسه ی مرتضویه که الان جزء حرم امیرالمومنین علیه السلام است بودیم چهل روز بر ما گذشت که هیچ خوراکی نداشتیم وما در این مدت هسته های خرما را می خیساندیم ومی مکیدیم. ما دوستدار علم نیستیم چون علم در کام ما شیرین نیست همانند مریضی که دهان او آفت دارد وشیرینی به کام ش تلخ است ما نیز همین گونه هستیم لذا طعم شیرینی علم را نمی چشیم ولذتش را احساس نمی کنیم و آن چنان که باید وشاید طالب وتشنه ی آن نیستیم به عکس ثروت وشهوت وریاست وشهرت و.(آقای بهجت ره )(ش 568و569دفتر دوم ماه7سال82)والبته شناخت خوبی هم از علوم نافع وترتیب تحصیل آن نداریم  وشیوه مطالعه وسائر شئوناتش را تضییع کرده ایم.